U bent, o God, van eeuwigheid tot eeuwigheid. Psalm 90:2b
Mensen denken soms dat er in de hemel geen tijd bestaat. Maar als er in de hemel geen tijd zou zijn, zou daar ook niet gesproken of gezongen kunnen worden. Toch is de hemel juist vol van die geluiden. Er zou ook niet gewerkt kunnen worden. Maar we dragen daar juist bijzondere verantwoordelijkheden. Niet gereisd. Maar we zullen het hemelse Jeruzalem in- en uitgaan. Praten, zingen, werken, reizen, rusten – daar is allemaal tijd voor nodig.
Er zal geen nacht meer zijn en ook geen zon, lezen we (Openbaring 22:5). Dat zegt echter niet zozeer iets over tijd, maar meer iets over Gods uitstraling waarmee hij ons verlicht. Misschien staat God zelf wel boven de tijd. Maar hij komt wel bij ons wonen (Openbaring 7:15b, 21:3b). Daarmee stapt hij in de tijd. De Zoon stapte in de tijd en de Vader zal dat ook doen.
De eeuwigheid is in de Bijbel niet statisch. Tijdloosheid is aan de Bijbel vreemd. De eeuwigheid is een tijdperk gevuld met activiteit. Als we als koningen zullen heersen tot in eeuwigheid (Openbaring 22:5b), zullen we ons ontwikkelen en zullen we onze omgeving veranderen – en daar zal God bij betrokken zijn. Want hij wil met ons meeleven. Daarom kiest hij ervoor om voor altijd bij ons in de tijd te wonen.
