Toen ik hem zag viel ik als dood voor zijn voeten neer. Openbaring 1:17a
In ons voorstellingsvermogen leeft een verlangen naar de hemel. Het is ons verlangen naar het volmaakte. Volmaakte vreugde, volmaakte liefde, een volmaakte persoon, een volmaakte plek. Dit verlangen speelt zich af in onze verbeelding. Daarom kunnen rationele overwegingen ons niet helpen om erbij te komen. Het is een verlangen dat buiten onszelf ligt. Daarom wordt het vaak geroofd als we teveel met onszelf bezig zijn.
Het zuivere voorstellingsvermogen is onzelfzuchtig, omdat het op de ander gericht is. Volmaakte vreugde wordt in ons opgewekt door wat we aangereikt krijgen. Onze verbeelding wil aangeraakt worden door genade.
Op sommige momenten vangt je verbeelding iets op dat hoger, rijker, voller is dan je op aarde kent. Er springt een flits van de hemel in je op. Het is niet de hemel zelf, het is er een weerspiegeling van, een weerklank. Maar het getuigt ervan. Zonder dat je ernaar zochten kwam het als een moment van genade bij je binnen. Als een piekervaring.
Wat je ziet vervult je met vreugde en ontzag, zodat je jezelf vergeet en erin opgaat. Je geeft jezelf eraan over. Overgave is de enige reactie die past bij zo’n ontmoeting. Genade vraagt om overgave. Je mag je overgeven aan Jezus.
